Minister Klimatu i Środowiska sprawuje nadzór nad lasami i jest odpowiedzialny za politykę leśną państwa.

Do jego kompetencji należy regulowanie następujących kwestii:

1. uznawania lasów za ochronne oraz określenia szczegółowych zasady prowadzenia w nich gospodarki leśnej,

2. określenia zasad ochrony i zbioru płodów runa leśnego oraz zasad lokalizowania pasiek na obszarach leśnych,

3. określenie zasad cechowania drewna, wzorów urządzeń do cechowania i zasad ich stosowania oraz wzór dokumentu stwierdzającego legalność pozyskania drewna,

4. określenie zbioru zasad dobrej praktyki w zakresie gospodarki leśnej.

Ponadto Minister właściwy do spraw środowiska m.in. zatwierdza plan urządzenia lasu dla lasów stanowiących własność Skarbu Państwa oraz uproszczone plany urządzenia lasu dla lasów wchodzących w skład Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa.

Gospodarka leśna w Polsce prowadzona jest wg. zasady zrównoważonego rozwoju. Określa zasady korzystania z dobrodziejstwa polskich lasów w sposób racjonalny, poprzez wskazanie:

• celu (dlaczego?),
• miejsca (gdzie?),
• skali  (na jakiej powierzchni),
• sposób działania (jak należy to zrobić),

aby zapewnić równowagę pomiędzy potrzebami przyrodniczymi, społecznymi, ekonomicznymi i kulturowymi (na trzech poziomach: lokalnym, krajowym i globalnym).

Gospodarka leśna to nie jedno działanie, lecz zespół czynności, które stosuje się w zależności od potrzeby oraz modyfikuje w zależności od lokalnych warunków.

Metody gospodarki leśnej w Polsce oparte są w dużej mierze na obserwacji zjawisk naturalnych oraz poparte wieloletnim doświadczeniem kilku pokoleń leśników-przyrodników i badaniami naukowymi. Dzięki temu zarówno metody np. sadzenia, jak i pozyskania drewna naśladują zjawiska naturalnie występujące w ekosystemach leśnych.