W celu świadczenia usług na najwyższym poziomie stosujemy pliki cookies. Korzystanie z naszej witryny oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu. W każdym momencie można dokonać zmiany ustawień Państwa przeglądarki. Zobacz politykę cookies.
Powrót

Zasłużonym działaczom opozycji antykomunistycznej

13.12.2017

– Polska walka o niepodległość toczyła się zawsze (...). Solidarność była jej zwieńczeniem. Była rzeczywiście największym polskim, a nawet światowym ruchem społecznym i narodowym, który wywalczył niepodległość nie tylko dla Polski, nie tylko dla Europy Środkowej, ale zburzył dominację sowiecką nad całą Europą i światem - powiedział minister Antoni Macierewicz.

131217_AM_Odznaczenie_RSmiemaszko_01

W środę 13 grudnia br. w 36. rocznicę wprowadzenia stanu wojennego minister obrony narodowej Antoni Macierewicz odznaczony został Krzyżem Wolności i Solidarności.

Ceremonia odbyła się w Centrum Edukacyjnym im. Janusza Kurtyki „Przystanek Historia” w Warszawie.

Uroczystego odznaczenia dokonał prezes Instytutu Pamięci Narodowej dr Jarosław Szarek, który wręczył zasłużonym działaczom opozycji antykomunistycznej przyznane przez Prezydenta RP Andrzeja Dudę odznaczenia państwowe.

Wszyscy razem powinniśmy podziękować naszym współobywatelom, naszym rodzinom, naszym rodzicom, naszym bliskim i znajomym, którzy sprawili, że znaleźliśmy się w tej wielkiej polskiej rzece dążenia do niepodległości - powiedział szef MON, przypominając w tym kontekście m.in. polskie walki o niepodległość we wrześniu 1939 r., a także walkę zbrojnego podziemia z sowietyzacją Polski po 1944 r. oraz masowe protesty robotników w różnych okresach PRL.

Krzyż Wolności i Solidarności został ustanowiony przez Sejm 5 sierpnia 2010 roku. Po raz pierwszy przyznano go w czerwcu 2011 roku przy okazji obchodów 35. rocznicy protestów społecznych w Radomiu. Krzyż nadawany jest przez Prezydenta RP, na wniosek Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej, działaczom opozycji wobec dyktatury komunistycznej, za działalność na rzecz odzyskania przez Polskę niepodległości i suwerenności lub respektowanie praw człowieka w PRL.  Źródłem uchwalenia Krzyża Wolności i Solidarności jest Krzyż Niepodległości z II Rzeczypospolitej.

***

W imieniu Prezydenta RP prezes IPN odznaczył Krzyżem Wolności i Solidarności 57 działaczy opozycji antykomunistycznej, w tym 3 osoby pośmiertnie.

***

Antoni Macierewicz w 1965 r. odmówił potępienia na apelu szkolnym w XVII LO im. Andrzeja Frycza-Modrzewskiego w Warszawie „Orędzia biskupów polskich do biskupów niemieckich”. Od 1967 r. był komendantem I WDH im. Romualda Traugutta, tzw. Czarnej Jedynki a w 1969 r. współtworzył krąg starszoharcerski Gromada Włóczęgów. W lutym 1968 r. zbierał podpisy pod listem do Sejmu PRL przeciw zdjęciu ze sceny Teatru Narodowego spektaklu Dziady Adama Mickiewicza w reż. Kazimierza Dejmka. W marcu 1968 r. był uczestnikiem strajku okupacyjnego studentów na UW. Został aresztowany 26 marca 1968 r. i przetrzymywany w Areszcie Śledczym Warszawa-Mokotów. Zwolniony lipcu 1968 r. W 1975 r. zaangażował się w zbieranie podpisów pod listem do Sejmu PRL przeciw planowanym zmianom w Konstytucji. W następnym roku był jednym z najaktywniejszych współorganizatorów pomocy dla represjonowanych robotników Ursusa, Płocka, Grudziądza i Radomia. Współzałożyciel Komitetu Obrony Robotników w 1976 r., był sygnatariuszem „Apelu do społeczeństwa i władz PRL”, a potem jednym z czołowych działaczy Komitetu Samoobrony Społecznej KOR. W latach 1976 –1977 był redaktorem „Komunikatu” KOR a w latach 1977-1981 redaktorem pisma „Głos”. W maju 1977 r. został aresztowany (wraz z 10 działaczami i współpracownikami KOR) a 23 lipca 1977 zwolniony na mocy amnestii. W 1978 r. uczestniczył w spotkaniu na granicy polsko-czechosłowackiej czołowych działaczy czechosłowackiej Karty 77. W dniach 3-10 października 1979 r. brał udział w głodówce w kościele Świętego Krzyża w Warszawie, podjętej na znak solidarności z aresztowanymi działaczami czechosłowackiej Karty 77. W grudniu 1979 r. w rocznicę upamiętnienia Grudnia 1970 r. był współorganizatorem (wraz z Andrzejem Czumą i innymi działaczami Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela) manifestacji na Starym Mieście w Warszawie. W ramach represji był wielokrotnie zatrzymywany, poddawany rewizjom i nieustającej inwigilacji. We wrześniu 1980 r. był współorganizatorem punktu informacyjnego dla osób zakładających Niezależne Samorządne Związki Zawodowe. Od września 1980 r. był członkiem „Solidarności”, współtwórcą i szefem Ośrodka Badań Społecznych przy Międzyzakładowym Komitecie Założycielskiemu „NSZZ” „S” Region Mazowsze. Ponadto przy Zarządzie Regionu Mazowsze został członkiem Zespołu Ekspertów przy Krajowej Komisji Porozumiewawczej, a następnie Komisji Koordynacyjnej. Od grudnia 1980 r. został wydawcą niezależnego dziennika „Wiadomości Dnia”. W dniach 13-16 grudnia 1981 r. był uczestnikiem strajku w Stoczni Gdańskiej im. Lenina. Po pacyfikacji strajku został internowany i umieszczony Ośrodku Odosobnienia kolejno: w Iławie, Kielcach Piaskach, Załężu k. Rzeszowa i Nowym Łupkowie, skąd we wrześnie 1982 r. uciekł. Do 1984 r. pozostawał w ukryciu. Był wydawcą i redaktorem pism podziemnych: „Głosu” i „Wiadomości”. W 1984 r. został członkiem Rady Programowej Archidiecezjalnego Duszpasterstwa Ludzi Pracy, a w 1987 r. założycielem Stowarzyszenia Wolność i Solidarność.

{"register":{"columns":[]}}