Artykuł 6 rozporządzenia w sprawie dokumentacji pracowniczej zawiera listę dokumentów, które stanowią tzw. dokumentację w sprawach związanych ze stosunkiem pracy. Wszystkie wymienione w nim dokumenty są spójne z Kodeksem pracy. Świadczy o tym fakt powołania przy większości z nich odpowiednich przepisów.

Niektóre dokumenty, wymienione w artykule Kodeksu, celowo zostały nazwane w sposób ogólny, np. „dokumenty związane ze stosowaniem systemu zadaniowego czasu pracy”. Przepisy Kp., przy korzystaniu z wielu instytucji prawa pracy, nie wymagają w ogóle tworzenia dokumentów (np. przy stosowaniu zadaniowego czasu pracy). Z tego względu takiego uszczegółowienia nie zawiera rozporządzenie.

W przypadku, w którym pracodawca (lub pracownik) zdecyduje się na wytworzenie dokumentu na piśmie, należy go umieścić w dokumentacji pracowniczej.

Podobnie, gdy Kodeks pracy wymaga złożenia wniosku, nie określając jego postaci (np. wniosek pracownika o przesunięcie terminu urlopu), jego złożenie na piśmie zobowiązuje pracodawcę do umieszczenia takiego wniosku w dokumentacji pracowniczej.  

Przechowywanie poza dokumentacją pracowniczą dokumentów, dla których Kodeks pracy nie zastrzega postaci pisemnej (lub nie wymaga ich wytworzenia), a zostały wytworzone, byłoby sprzeczne z kodeksową zasadą kompletności jej przechowywania.  

Należy pamiętać, że nie ma uzasadnienia dla przechowywania wszystkich dokumentów płacowych w jednej części. Wynika to m.in. z tego, że wypłatą wynagrodzenia oraz prowadzeniem akt osobowych często zajmują się u pracodawców odrębne komórki. Takie rozproszenie, w wielu przypadkach, ułatwia więc (nie utrudnia) prowadzenie dokumentacji pracowniczej.