24 września 2018 r.  w siedzibie Lubelskiego Urzędu Wojewódzkiego w Lublinie odbyła się kolejna konferencja z cyklu konferencji regionalnych zorganizowanych w ramach jubileuszu 100 – lecia polskiej polityki społecznej Przeszłość-Teraźniejszość-Przyszłość.

W konferencji uczestniczyli: Krzysztof Michałkiewicz – sekretarz stanu w Ministerstwie Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej, Przemysław Czarnek - Wojewoda Lubelski, Katarzyna Fus – Dyrektor Regionalnego Ośrodka Polityki Społecznej w Lublinie, dr Andrzej Juros – przedstawiciel Polskiego Towarzystwa Polityki Społecznej UMCS oraz dr Paweł Wojciechowski – Główny Ekonomista w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych. Wydarzeniu towarzyszyła również wystawa „Polityka społeczna w XX-leciu międzywojennym”.

- Wszystkie nieszczęścia XX wieku, jedne z największych w dziejach tego świata, wzięły się z braku polityki społecznej w wieku XIX i na początku wieku XX. Nie byłoby komunizmu i nie byłoby narodowego socjalizmu, gdyby nie fakt, że w XIX w. państwa funkcjonowały kompletnie bez polityki społecznej. To doprowadziło do ogromnych różnic społecznych, ogromnej biedy, ogromnego pozbawiania godności całych grup społecznych i do wybuchu konfliktów społecznych, które doprowadziły do tych nieszczęść XX wieku. 1918 r. i 1919 r. to początek tej polityki społecznej, która prowadzi nas do dnia dzisiejszego. To początek życia nowoczesnego państwa polskiego, które zwraca uwagę zarówno na aspekty gospodarcze i wolnorynkowe, jak i na aspekt społeczny, i w całej swojej polityce w różny sposób, na rozmaitych etapach swojego rozwoju przez te 100 lat tę ideę społeczną akcentowała – podkreślił Przemysław Czarnek otwierając konferencję.

Tradycje opieki społecznej w Polsce sięgają czasów średniowiecza i wiążą się z działalnością zakonów i stowarzyszeń religijnych. Pierwsze zapisy jej dotyczące pojawiły się w XX-leciu międzywojennym, m.in. w konstytucji z 17 marca 1921 r. i ustawie o opiece społecznej. Definiowano ją jako zaspokojenie ze środków publicznych niezbędnych potrzeb życiowych tych osób, które trwale lub chwilowo nie są w stanie uczynić tego własnymi środkami materialnymi lub poprzez własną pracę, a także zapobieganie takim sytuacjom.