Dyrektywa CSRD i wdrażająca ją ustawa nowelizująca ustanawiają ramy SZR, której szczegółowy zakres wynika z ESRS.

Pierwszy zestaw tzw. pełnych ESRS został przyjęty drogą rozporządzenia delegowanego Komisji Europejskiej (UE) 2023/2772 z dnia 31 lipca 2023 r. uzupełniającego dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/34/UE w odniesieniu do standardów sprawozdawczości w zakresie zrównoważonego rozwoju. Rozporządzenie delegowane UE jest stosowane bezpośrednio w Polsce, tak jak przepisy krajowe. Dlatego wskazane zagadnienie trzeba rozpatrywać całościowo w świetle zarówno przepisów krajowych jak i UE.

Wymaga zaznaczenia, że w załączniku II do ww. rozporządzenia znajduje się jedynie definicja „pracownika”, w treści której zawarto odesłanie do prawa krajowego lub praktyki krajowej (brak jest natomiast definicji „średniorocznego zatrudnienia”). Dlatego należy uznać, że na potrzeby rozstrzygnięcia zagadnienia przepisy wynikające z ESRS nie będą stanowić pomocy.

Ustawa o rachunkowości nie precyzuje pojęcia „pracownik”. Należy przy tym zaznaczyć, że ustawa o rachunkowości w art. 1 ust. 1 pkt. 1a-1e na potrzeby określenia wielkości jednostek posługuje się pojęciem „średnioroczne zatrudnienie”, przy czym, tak samo jak w przypadku pojęcia „pracownik”, nie zawiera ona definicji „średniorocznego zatrudnienia”.

Dlatego wskazane zagadnienie należy rozpatrzyć na gruncie innych powszechnie obowiązujących w Polsce przepisów prawa, w szczególności ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy. I tak zgodnie z art. 2 ww. ustawy definicja pracownika brzmi: „Pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę”.

Natomiast ustawa z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców wyjaśnia pojęcie „średnioroczne zatrudnienie”. Zgodnie z art. 7 ust. 3 tej ustawy średnioroczne zatrudnienie określa się w przeliczeniu na pełne etaty, nie uwzględniając pracowników przebywających na urlopach macierzyńskich, urlopach na warunkach urlopu macierzyńskiego, urlopach ojcowskich, urlopach rodzicielskich, urlopach opiekuńczych i urlopach wychowawczych, a także zatrudnionych w celu przygotowania zawodowego. Należy przy tym zauważyć, że wyjaśnione w tej ustawie pojęcie „średnioroczne zatrudnienie”, tak jak w ustawie o rachunkowości, zostało użyte na potrzeby określenia kategorii wielkości jednostek gospodarczych.

Reasumując, przepisy ustawy o rachunkowości posługując się pojęciem „średnioroczne zatrudnienie” nie precyzują jak je rozumieć. W świetle innych powszechnie obowiązujących przepisów, w szczególności Kodeksu pracy, należy uznać, że podstawowe formy zatrudnienia, jak np. na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru czy mianowania są uwzględniane przy kalkulacji „średniorocznego zatrudnienia”.