Komenda Główna
Państwowej Straży Pożarnej

Płk poż. Stanisław Drożdżeński urodził się 28 sierpnia 1898 r. w Batumi nad Morzem Czarnym. W latach 1909-16 był uczniem gimnazjum realnego w Stawropolu na Kaukazie, w którym uzyskał maturę. W latach 1916-17 pracował jako tokarz, a w maju 1917 r. wstąpił do Aleksandrowskiej Szkoły Wojskowej w Moskwie i jesienią tegoż roku wraz z kompanią szkolną został wysłany na front austriacki w stopniu podporucznika. Ranny, został zwolniony na urlop zdrowotny. W 1918 r. wstąpił do tworzącej się na Kubaniu polskiej dywizji WP gen. Żeligowskiego. Po przedostaniu się do Warszawy, wstąpił do 2 pp Legionów. W 1920 r. wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako dowódca kompanii. Zwolniony ze służby podjął studia na Politechnice Warszawskiej, a następnie odbył studia w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego.

W grudniu 1925 r. rozpoczął służbę w Warszawskiej Straży Ogniowej, po ukończeniu kursu instruktorskiego jako st. aspirant. W latach 1928-29 był powiatowym instruktorem pożarnictwa na terenie powiatów Kalisz i Turek, a następnie do 1931 r. tylko pow. kaliskiego. W latach 1931-37 pełnił obowiązki inspektora wojewódzkiego Nowogródzkiego Okręgu Wojewódzkiego Zwišzku Straży Pożarnych RP, awansujšc kolejno do stopnia starszego podinspektora. Po ukończeniu w 1935 r. kursu uzupełniającego, powrócił do służby w WSO. Od 1937 r. jako dowódca oddziału I pełnił te obowiązki do 1944 r. Tuż przed wybuchem II wojny światowej został członkiem sztabu obrony przeciwpożarowej Warszawy. W czasie wojny był pierwszym komendantem Okręgu Stołecznego Strażackiego Ruchu Oporu "Skała". Wraz z innymi strażakami niósł pomoc Żydom z warszawskiego getta.

Podczas okupacji wykładał taktykę, planowanie obrony przeciwpożarowej miast i obiektów, psychologię i służbę wewnętrzną na kursach oficerskich i podoficerskich w Centralnej Szkole Pożarniczej.

W latach 1945-47 był pierwszym komendantem Miejskiej Zawodowej Straży Pożarnej w Kielcach, skąd został przeniesiony na stanowisko komendanta Centralnej Szkoły Pożarniczej, a później Centralnego Ośrodka Wyszkolenia Pożarniczego. Placówką tą kierował do 1950 r. będąc jednocześnie kierownikiem Wydziału Wyszkolenia Związku Straży Pożarnych RP.

W 1950 r. przeszedł do pracy w Komendzie Głównej Straży Pożarnych pełniąc służbę w wydziałach: inspekcji, akcji zapobiegawczej i szkolenia zawodowego.

Z dniem 31 marca 1954 r. mimo choroby i pobytu w szpitalu został niesłusznie zwolniony z pracy. Zmarł 4 kwietnia 1954 r. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Był odznaczony: m.in. Medalem Niepodległości i Srebrnym Krzyżem Zasługi za udział w gaszeniu pożaru Dworca Głównego w Warszawie w 1939 r.