Zakazy zawarte w art. 56 TFUE nie są zakazami bezwzględnymi. Państwa mogą utrzymywać lub wprowadzać nowe przepisy ograniczające swobodę przepływu usług ze względu na:

• porządek publiczny,
• bezpieczeństwo publiczne,
• zdrowie publiczne,
• względy nadrzędnego interesu publicznego (tzw. wymogi konieczne) – gdy chodzi o przepisy nie mające charakteru dyskryminującego.

Katalog uznanych przez Trybunał Sprawiedliwości UE wymogów koniecznych jest otwarty i ciągle rozwijany poprzez orzecznictwo. Zalicza się do nich np.: ochronę konsumenta lub usługobiorcy, utrzymanie spójności systemu podatkowego, ochronę pracowników, ochronę środowiska naturalnego, ochronę dziedzictwa kulturalnego oraz zwalczanie oszustw.

Dyrektywa o usługach to akt prawa wspólnotowego, którego celem jest ułatwienie działań przedsiębiorcom świadczącym lub korzystającym z usług w Unii Europejskiej. Wymaga ona od państw członkowskich Unii Europejskiej, a także Norwegii, Islandii i Lichtensteinu zniesienia barier m. in. poprzez uproszczenie przepisów prawa oraz procedur administracyjnych w poszczególnych państwach członkowskich. Dyrektywa 2006/123/WE w szczególności dotyczy:

• transgranicznego świadczenia usług, tj. przypadków, gdy przedsiębiorstwo już założone w jednym państwie UE chce świadczyć usługi transgraniczne w innym państwie  UE bez konieczności zakładania przedsiębiorstwa w tym kraju. Na przykład: architekt z Polski, który przekracza granicę celem zaprojektowania domu w Niemczech lub organizator imprez z Hiszpanii, który organizuje festiwal na wolnym powietrzu we Francji.
• zakładanie działalności gospodarczej w sektorze usług, tj. przypadki, gdy indywidualny przedsiębiorca lub spółka chce rozpocząć działalność gospodarczą o charakterze usługowym w swoim państwie  lub w innych państwach członkowskich UE (filię lub oddział). Na przykład: stolarz z Węgier, który chce założyć przedsiębiorstwo w Szwecji lub spółka estońska, która chce otworzyć nowy sklep detaliczny w Rumunii.

 

Jakie usługi są objęte dyrektywą o usługach?

Dyrektywa obejmuje szeroki zakres działalności usługowej, m.in.:

• handel (w tym detaliczny i hurtowy),
• usługi budowlane,
• usługi rzemieślnicze,
• większość usług specjalistycznych (usługi prawnicze i doradztwa podatkowego, usługi świadczone przez architektów, inżynierów, księgowych, rzeczoznawców),
• usługi związane z działalnością biznesową (zarządzanie biurem, doradztwo w zakresie zarządzania, organizacja imprez, usługi reklamowe i rekrutacyjne, rzecznicy patentowi),
• turystyka (działalność biur podróży, przewodników turystycznych),
• usługi informacyjne (portale internetowe, agencje prasowe, wydawnictwa, programowanie komputerowe),
• usługi zakwaterowania i wyżywienia (takie jak hotele, restauracje, usługi gastronomiczne),
• usługi instalacji i konserwacji sprzętu,
• usługi szkoleniowe i edukacyjne (takie jak szkoły językowe lub szkoły nauki jazdy),
• usługi pomocnicze dla gospodarstw domowych (takie jak usługi sprzątania, prywatne opiekunki do dzieci lub usługi ogrodnicze).

Dyrektywa nie ma zastosowania:
-    do niektórych rodzajów działalności (m.in. usług agencji pracy tymczasowej, usług w dziedzinie transportu, usług zdrowotnych, usług finansowych). W tych obszarach zastosowanie znajdują postanowienia Traktatu lub szczegółowych aktów prawa unijnego,
-    nie ma zastosowania w przypadku kolizji z przepisami innych aktów prawa UE, regulujących specyficzne aspekty działalności usługowej lub określone zawody (np. pierwszeństwo mają postanowienia dyrektywy dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług czy dyrektywy w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych).

Szczegółowe informacje na temat dyrektywy 2006/123/WE dostępne są na stronie Komisji Europejskiej oraz w „Podręczniku wdrażania dyrektywy o usługach”, dostępnego na stronie z publikacjami UE.